ŞERİF TEMURTAŞ: Sen Giderken}{CEMAL ÖZTÜRK: Yalnızlığın Aydınlığı

SEN GİDERKEN

     — Oğlum Ali için —

sen giderken yetim kalır bozdağlar

yalnızlığım olur gidişin
bir çift kumru konar pencereme
oğluşum olur her yanım

sen giderken yaban ellere
yalnızlığım kalır geriye
saplanır sensizliğin acısı ciğerime
oğluşum olur her yanım

sen gidersin acılar kalır
bir de zifiri gökyüzü
bir de güz sancısı
sen giderken bu kent
yetim kalır

baykuş bakışlı kalleş gecenin
upuzun sessizliği arda kalan

sen giderken bu kentte
gökkuşağı rengindedir hayat

sen giderken oğluşum olur yalnızlığım

ŞERİF TEMURTAŞ

YALNIZLIĞIN AYDINLIĞI

Yalnızlığımın aydınlığında
Benimle konuşan insanları seviyorum.

Yol boyunca bana da eşlik etsin istiyorum
“Ölümsüzlük Ardındaki Gılgameş”
Bana gideceğim adresi göstersin:
“Gelmişin, geçmişin, geçişin efendisi” Hermes.
Hülyada mı desem rüyada mı yoksa
En zor anımda
En iyi dostum benim Sokrates oldu.
Sosyalizmin taosunu, ütopyasını,
Ondan ödünç bir kitap gibi aldım da okudum
İnsanı bir solukta anlamak ne mümkün
Dinler tarihi bitince, devrimler tarihini…
Tanrı değişti, insan değişti, bir zaman sonra
Musa’nın asası Marks’ın eline geçti.

Ben “konuşan kitapları” severim

Zaman en büyük hatiptir bana
Anlamak anı, Tanrıyı anmaksa eğer
Benim kütüphanem tarihin sayfalarıdır
Emekten başka Mesih tanımam
Çok sesli devrimler tarihinde
Ben bir kültür elçisiyim şimdi.

CEMAL ÖZTÜRK