AZİZ KEMAL HIZIROĞLU: Boşluk—MERAL VURGUN: Aşkolsun

BOŞLUK

söz insana dokunamadıkça
harca yazıyla biçilir marifet
düşü örselerken gerçek
uzun olanca itilir kısa sözcük

yara bere içinde kalır ‘a’
kanrevan ‘ah’
palazlanır ‘kara’
zirveyi zorlar ‘kapkara’

söz insana dokunamadıkça
çoğalır gider kalemin teri
fanusun camı kalınlaşır
yorgunluk yeniden biçimlenir

yazarken kedere soyunulur
bir yanıta uzanılır ulaşılmaz
ulaşılsa ne ola ki, yanlış soru
çıplak sabır kimlik kesilir

söz insana dokunamadıkça
sevda unutulmaya yüz tutar
huzur yurt aramaya koyulur
çirkin ne yapsan çirkin

yazı masasının arkasında
yerini genişletir boşluk

yaraya bereye alışırken a!

AZİZ KEMAL HIZIROĞLU

 

AŞK OLSUN

sen ey
nar dalında kızıl meyve
şuracığımda alev alev yanan ateş
soydu kabuğundan
kavurdu tenimi
avuçlarımda tuttuğum şair parmaklar

aşkolsun be
aşk adına, aşk için
aşkolsun

elimi uzatsam tutacaktım
gerıde bir avuç köz
bir kaç hüzünlü söz bırakarak
pırpır uçup gitmeseydi eğer
o gece kelebeği

gömsün şimdi yüzünü
kendi küllerine
ve ağlasın
kendi kederinde
kendi haline

gelse ne olur artık
kalsa kim ölür
söndü gökteki yıldızlar...
ama söylesenize şimdi bana
nasıl sönecek içimde
yanan ulu dağlar?...

MERAL VURGUN