İRFAN SARİ: Çığlık

ÇIĞLIK

ADNAN DURMAZ

ben
on yedisinde doğdum
tek tek barut yanığı dağları gezmişim çünkü
gözlerini bulmuşum bir kentin gün doğumunda

sevda
uğuldayan bir tipinin tanıklığında yaşam
su örtün üstüne
kimseler duymasın

su örtün üstüne ve saklı tutun ergenliğini
parmak uçlarından havalanan kuşlar
ve dudaklarında yakılan bir şehir kalsın
körkuyular susasın
çatlasın rüyaları
tırnaklarını yerken bir kız

erken bir şafakta eylem elindeyim
sırtları mermi çekirdeği ağırlığında geçiyorum
dağlar arkamda kaldıkça
gözyaşlarını nehirler taşıyor görüyorum

ekmeğe yemin eden bir sevda bu
çığlığını tut
pelesenk bir doğru doğur
öyle bahar havası gibi

şayet duyamasam bu bahar korusundan şarkısını gözlerinin
çınlayan rengini hayatın
unutacağım

ve
bu son kezdir
gözlerinin uykusunu intiharıma taşıyorum.

süt beyaz elbiselerden bir bando takımı geçiyor resmi adımlarla
artık beni vuramayacaksın
ölmüşüm

velev ki gözlerinin ormanındayım

İRFAN SARİ