BEKİR KOÇAK: Değer Bilmezliğe Açık Pencereler

DEĞER BİLMEZLİĞE AÇIK PENCERELER

haykırıyor öksüzlüğü kimsesizliği ülkem
değer bilmezliğe açık pencereler kıskançlığa
gözden yüreğe mecburiyeti hüznün
aynı hikayenin bir çok yerinde
kesişen yollarımız
bıraktığımız sevgililer
yorgunuz acımızla
öfkemizle kırgın
ters giden bir şeyler var
gönlünde halkın
susan değerler
yaşamın olmazsa olmazı inkar
geçer akçe dalkavukluk
doldurur çok boşluğu
konuşur gülümser küfür gibi
ortak adların çekiminde ruhlar
döner ummadık zaman diliminde
ötelerden sürüp gelse de ayrıcalık
kapımız tan vaktidir çoğu zaman
küheylan soluğu yanık
oturur taş avlularda ikindi serinliği
acemi kuşluk
eşkiya yoklaması devri zaman
suyumuza ekmeğimize zoraki konuk

dağ adları vardır adına yüce
yiğidine dost
garibana korunak
insan kendine firari olunca ancak
yakışır düş akşamlarına
ince sızılarında ömrün
dönüp durmak
o dağlar işte kalbi tufan
devri devre bağlar
patlar günün birinde
soluğunu sesini arar
adı ne olursa olsun
üstünde fırtınalar kor ateş
genç sevdalılar
say ki ferhat şirin
yara kabuk tutmaz
kırılır namerdine gammazına
kini karıştırmaları yokmu sevdayla
kapı kapı pusu tutar gece kuşları
rengini sormaz insanın
dilinden anlamaz

satamam bakışlarımı
kalp atışlarımı
sevgisi eksik ülkeme küs
çekse ellerini ellerimizden
umarı bulunur kanayan yaralarımızın
onların beslemesi ''ben''ler
katlettiler ''biz''i utanca kül
sen ben dedikçe kolsuz kanatsız
biz siz tutsaktır onlara
bakıpta olanlara
böyle gelmiş böyle gider derseniz
küçülür coğrafyamız
kesilir sesimiz

ezberledim yönleri
ırmağımı dağımı denizimi
çocuklarıma miras aktan çok kara
birlikte çıkalım desem de yolculuklara
ömrüm vefa etmez
sözüm de geçmez umuda
öğüdüm o ki iyi belle bu toprağı
hitit'i friğ'i konar göçerleri
illaki yaratacaksan bir tanrı
baş köşeye koy insanı
ateşinle canları yakma
tenleri ısıt
ne karanlığın gözü ol
ne yalanın sözü
''ben'' diye başlayan başa
itibar etme haşa
o kendince tanrıdır
değilse de sanrıdır

BEKİR KOÇAK