SÖYLEŞİ
KOLAJ: ADNAN DURMAZ
Umut beyaz bir at gibi görkemli
O beyaz atın terkisine atlamış
Beyaz bir rüzgar gibi serin
Kızgın bir sacayağı
Ömrümüzün boynunda
Körolası ayrılık
Umut güneşten bal sağan
Binlerce balböceği sevdiğim
Seni ben şiirlerimin
Kınalı beşiğinde büyüttüm
Çocuğumun ve ekmeğimin kokusuydu
Bir ceylandı ya da çeşmebaşı türküsü
Bullutların birbirine çarpmasıydı
Belki de yıldızların
Samanyolunda kendilerini aramasıydı
Gördüm yüzünü sevinin duydum sesini
Armağandır özlemin
Bürünse de uykularım düşlere
HASİBE AYTEN
YAŞAMIN KOYNUNDA
Çalınan zamansız yaşamlarımızdan
Her an yitip giden hayatlarımızdan
Ah çeke çeke vah diye diye sızılar içinde
Bu gün kaçımızı verdik toprağa
Yitik, kazanılası yaşamın koynunda
Güçlüyken güçsüz
Küçük adacıklarla
Her birimiz bir yanda
Haklıyken haksız kılınmamızda
Kimden sorulur hesaplar?
Hep acılar mı? Büyür -büyütür
Bizi kör karanlıklarda
Oysa ışık O denli yakın
O denli uzağımızda
Bütün mesele farkında olmakta
O farkındalığı ortaya koymakta
Atalım bir adım daha
Ve şunu da ekleyelim
Bilimsel bilgiyle düşünüşte
Beyin/in işlevini yerine getirmesinde
Örgütlü kararlı inançlı beyinlerle
Uzun soluklu sabırları demleyen
Kızıl gün şafakları örsle çekiçte
Ve Ateşe yürüyen sevdalılarıyla
Varalım güneş çiçekleriyle
Bizim olan o “altın çağa”
VEDAT KOPARAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder