NECMETTİN YALÇINKAYA: İnadım İnat işte!

İNADIM İNAT İŞTE!

On iki Mayıs sabahı

geldiniz kucağınızda

bir demet çiçekle;

gelincik, papatya,

karanfil ve yaban gülü!

Teriniz, hasretiniz sinmişti

gelincik yapraklarına

Bir de kokunuz!

Özlemin, hasretin çöreklendiği

tahta bir masa ve dört kişi...

Anam karşımda, sen yanımda,

bacım sol yanımda

duruyoruz bir süre öylece...

Bu seni ilk görüşüm...

İlk kez demir parmaklıklar yok aramızda

ve yine ilk kez dokunuşum

kestane rengi saçlarına.

Zeytin gözlerinden sevgiyi

yudum yudum içişim...

Anam boynuma sarıldı ağladı,

döktü sevinçlere gebe

gözyaşlarını...

İlk kez öptüm nasırlı ellerini

korkusuzca

Çıkmamıştı hâlâ ellerinde

tütün lekesi

Ne çok özlemişim meğerse

bir fabrika işçisinin ellerini...

Ah bir anlatabilseydim!

Anlatamam!

Duyuramam ki sesimi...

Sonra güldün,

güller açtı yüreğimde.

Sustun,

mahpusluğum geldi usuma.

Sen kokan yalnızlığım

Kızdın,

öfkem kabardı yeniden;

inadım inat işte...

NECMETTİN YALÇINKAYA