ARAM ALZAN: Sonbahar

Tozlu sokaklarda pedal çevirdim
O yılları hep çok sevdim
Asiydim asi
Yalnızdım
Yalnızlık her açık kapıya götürür insanı
Her kapıdan girmemek lazım...

Kapalı kapıları tekmeleyerek açan çocuklar vardı
Sabırla açılmasını bekleyenler
Hayatın tozlu sokaklarında
Beklemesini bilenler
Şimdi nerdeler
Neyin peşindeler...

Her yerde yabancıyım
Yerlisi olamadım bu dünyanın
Nereye gitsem dışında kaldım yaşamın

Her şehir ayrı bir sonbahar

Her şehirde başka bir şehri
Her sonbaharda
Başka sonbaharları özledim...

Yapraklar döküldü ağaçlardan
Kırılgan olan bendim
Yağmurlar yağdı sağanak
Islanan ben
Rüzgar esti dağıldı tüm yapraklar
Üşüyen bendim savrulan ben
Her şehir başka bir şehri
Her sonbahar başka sonbaharları özletti...

Ne kışından korktum hayat ikliminin
Ne de ansızın yağan yağmurundan
Her karda ayak izlerim oldu
Her mevsimi sonbahar gibi sevdim
Birden güneş açınca hep ürperdim
Bana yalan geldi ansızın açan güneş
Gökkuşağı uzağımdaydı hep
Renklerine baktım
İmrendim altından geçenlere
Ama uzaktım
İçinde dünyanın güneşe
İçimdeki mevsimlerin sonbaharına uzaktım...

Korku egemendi ıssız sokaklarda
Yalnızlık nasıl bir erdemdi kalabalıklarda
Coşkusu kalmamış umutsuz insanlarla
Her sonbaharda
Rüzgara direnen
Yerde bir yapraktım...

Her kırıldığımda sessiz bir hışırtıydım
Dağıldığımda beni gizleyen tek dostum rüzgardı
Altında ıslandığım yağmur ufkumu rahatlatandı
Yolumu aydınlatan güneş
Her bulut gölgen olmasın
Renklerini her yağmur almasın...

Yapraklar döküldü ağaçlardan
Mevsim yine sonbahar
Üşüyorum ey ulu güneş
Yalnızlıklar kadar...

ARAM ALZAN